Yeþil Zeytin Nickli Üyeden Alýntý
ölümcül hastalýk
Ben: Arkadaþlar, aranýzda ölümcül hastalýðý olan var mý?
Katýlýmcýlardan Biri: Allah'a þükür, hocam, bildiðimiz kadarý ile yok.
B: Ne güzel! Peki, bana, istisnasýz tüm insanlarýn, yani altý milyar insanýn da baþýna geleceði garanti bir þey söyler misiniz? Cevap neredeyse
otomatik olarak çýkar:
K: Ölüm.
B: Gerçekten de ölüm tüm insanlarýn baþýna geleceði kaçýnýlmaz olan tek þeydir. Doðum da tüm insanlarýn baþýna kesinlikle gelmiþtir,ama bundan
sonra gelmesi kesin olan tek þey ölümdür. Diðer hiç biri insanlarýn tümünün baþýna gelmeyecektir. Peki, madem öleceðimiz garanti, bu benim ölümcül bir hastalýðým olduðunu göstermez mi? Katýlýmcýlar burada sessizce, baþlarýyla onaylamaya baþlar. Öleceðim belli ise benim ölümcül bir hastalýðým olduðu da açýktýr. Þu þekilde devam ederim:
Peki, ne zaman öleceðimizi biliyor muyuz?
K:Hayýr
B:Þu saniye içinde olma olasýlýðý var mý?
K:Var.
B:Yarýn?
K:Evet.
B: 30 yýl sonra?
K: Olabilir.
B: Peki bunlardan hangisinin sizin baþýnýza geleceðini bili yor musunuz?
Mesela bu akþam eve sað salim varacaðýnýzý nereden biliyorsunuz? Sýnýf sessizce dinlemeye devam eder. Çünkü genellikle yaþama böyle hiç
bakmamýþlardýr. Sözümü sürdürürüm:
B: Peki bir de tersini düþünelim, bu akþam eve döndüðünüzde, bu sabah evden çýkarken sað salim býraktýklarýnýzý sað bulma garantiniz nedir? Var mýdýr böyle bir garanti?
K: Yoktur hocam.
B: Peki nereden biliyoruz, az sonra telefonumuzun çalmayacaðýný ve evdekilerden birinin az önce öldüðünün bize söylenmeyeceðini? Katýlýmcýlar
burada rahatsýz olmaya baþlarlar.
K: Hocam konuyu deðiþtirsek?
B: Ama en yalýn ve açýk gerçek üzerine konuþuyoruz, biraz daha devam edelim bence. Peki, acaba bunu dün gece bilseydiniz, yani evde akþam birlikte olduðunuz kiþilerden birinin yarýn ölüm günü olduðunu bilseydiniz, o zamaný ayný dün gece olduðu biçimde mi geçirirdiniz? Yoksa farklý þeyler mi yapardýnýz?
K: Kesinlikle çok farklý geçerdi Hocam.
B: Þimdi sizden rica ediyorum, lütfen bir an arkanýza yaslanýn, gözlerinizi kapatýn ve bu sabah evden çýkarken evde býraktýklarýnýzdan birinin
gerçekten öleceðini düþünün, dün akþamýnýzý nasýl geçirirdiniz? Ayný iletiþim mi olurdu? Onunla ayný konularý mý konuþurdunuz? Ayný konular,
tartýþma ya da gerginlik konusu yaratýr mýydý? Yoksa önemsiz hale mi gelirdi? Bu sabah evden çýkarken, bu son görüþünüzde ona ne derdiniz? Onun
boynuna sarýlmakta tereddüt eder miydiniz? Çok sýký sarýlmaya mý, aynaya mý vakit ayýrýrdýnýz? Ona "yüreðinizin taa derininden gelen bir "seni
gerçekten çok seviyorum" demeye ne gerek var diye düþünür müydünüz? Onun ölecek olmasý sizin ona duyduðunuz sevgiyi yoðunlaþtýrmaz mýydý? Burada bazý katýlýmcýlarýn aðladýðý olur. Belli ki dün akþam yaptýklarýndan bir kýsmýnýn ne kadar anlamsýz olduðunu þimdi fark etmiþlerdir.
B: Þimdi gözlerinizi açabilirsiniz, acaba kaç tartýþmamýzý bu kadar gereksiz biçimlerde yapýyoruz, kaçý gerçekten yaþamda karþýmýzdakinin
varlýðýndan daha önemli, hangilerinde "þimdi kalbini kýrdým, ama zaman içinde ben ondan özür dilemesini bilirim?" diye kendi kabuðumuza çekilip
tartýþmalarý donduruyoruz. Yarattýðýmýz kýrgýnlýklarý tamir etme olanaðýmýz gerçekten var mý? Buna zamanýmýz gerçekten kaldý mý?
Bir bebeðin yarým kalan öyküsü...
Alýntý ile Cevapla
