Bir an oldu mu acaba umutlarým diye sordum o gece. Yalan sevdalardan eskiyen yüreðime ne kadar acý geldi yanýtlar. Demek ki umutlarýmý kurak topraklara diktim diye geçti zihnimden. Yaðmurla yeþerirken ben sen kendi hesaplarýnýn peþinde sersefil olacaktýn. Bunu bile bile kýrdýn yüreðimi. Aþk ihanet ve yalan….Köþe bucak kaçtýðým tatmayý býrak koklamaya korktuðum sen ve...Neyse dilimi ve gönlümü yorsam ne çare. Öldük ve tekrar doðduk yalnýz ve korkusuz olmak üzere.
Sokak lambalarýnýn etrafýný sarmýþ ateþ böcekleri. Kasýmýn hüznünde aðustos sevinci yaþamak kadar tezat bu hayat ve getirdikleri. Þiirler hikayeler hatta masalar yazýlmýþ sevdalarýn üstüne. Öðreten ve yol gösteren bu kadar çok mefhum varken… Yine hazan yine hüsran… Gönlümün kapýsýna çekilen sürgüye baktým bu sabah. Hiç kýmýldamamýþ bu kadar fýrtýnalýyken hayat. Belli ki sen de sevdan da yoktun aslýnda. Nasýl bir rüyaya dalmaktýr bu? Kabuslarý hiç sevmem aslýnda çok gece hýçkýrarak ve terler içinde uyandým sen çökünce rüyalarýma. Ama yine baþladýn kaldýðýn yerden. Çocukken dinlediðim arkasý yarýnlardan çýkýp gelmiþ olamazsýn diye düþündüm hep. Ya da ne bileyim iþte her nereden geldiysen.
Umutlarýmý soranlara cevabým sen deðilsin benim artýk. Ýsyaným aþka dedim hayata deðil. Aslýnda soruyu soran da bendim kendime. Umutlarýmdan kime ne? Düzen ve sürekli dönen bu çarklarýn içinde umutlarýmý umursayan sadece benim bunu biliyorum. Baþka renklere ve kokulara ihtiyacým olmadan belki yürümeyi yeni öðrenen çocuk gibi düþe kalka bulacaðým yolun sonunu. Kimin umurunda ! Varsýn umutlarým bana sorsun bu sefer; hey sen ! Nereye böyle alelacele?
Senin gidemeyeceðin yere……………
Alýntýdýr...