Hayat Bana Yalan Söyledi
Hayat Bana Yalan Söyledi
Ýlk kez hesaplaþýyorum kendimle...
Tuhaftýr kalemi,kâðýdý ve seni
Onca sevmeme raðmen,
Sana ilk kez yazýyorum...
Þimdi sen yoksun, seni düþünmek var.
Çocukkende seni düþünürdüm her gece,
Radyo dinler, þiir yazardým,
Her Çarþamba pazara giderdik annemle,
Babam maaþ aldýðýnda baklava yerdik.
Dondurmayý da çok severdik,
Ablam üç top yerdi, ben iki top,
Yalnýzca bu yüzden kavga ederdik.
Oysa, oysa hayatýmýn vaz geçilmeziydi ablam,
Onun da yüzü hiç gülmedi,
Hayýrsýzýn birine kaçýp mahvetti hayatýný,
Aklýmdan hiç çýkmaz gittiði günkü karanlýklar.
Hüznümü büyüttüm o günden beri, kendimi deðil,
Gözlerimde hâlâ bir çocuk aðlar,
Düþlerimi gezdirdiðim bulutlar,
Bir tohumun özlemiydi çiçeðe,
Ve hâlâ kulaklarýmda annemin sesi,
Bitirsen þu okulu, bir iþe girsen...
Þiirle karýn doymadýðý doðruydu,
Bak Cemil okudu mühendis oldu,
En güzel kýzýyla evlendi Üsküdar’ýn,
Evinide aldý arabasýný da...
Ben ise baðlama çalardým kendi halimce,
Sesim güzelmiþ öyle derlerdi,
Nereden bilirdim,
Hep hüzünlü türküleri söyleyeceðimi?
Hayat bana yalan söyledi.
Mektuplar yazardým Almanya da ki abime,
Okulu bitireceðime söz verirdim,
Masum düþlerimin o en sürgün adasýnda,
Bakýþlarý uzaklara dalýp giden þarkýlar
Ve mevsimsiz solmuþ bir çiçek gibi,
Ayaklar altýnda nasýl ezilirse umut,
Benim de güneþimi iþte öyle çaldýlar.
Öyle tutsak aldýlar sevinçlerimi.
Sensiz geçen ger günü hesabýma yazdýlar,
Þimdi öyle uzak ki...
Çay içip simit yediðimiz o günler,
Kardeþine karne hediyesi, uçurtma yaptýðým günler
Öyle uzak ki...
Oysa saçaklarda titreyen bir serçenin,
Ekmek tanesine kanat çýrpmasý,
Ve bir anne duasý kadar içten sevmiþtim seni.
Fener stadýnda Beþiktaþ maçý,
Ve parasýzlýðýmýz devam ederken,
Bütün mavilerimi sana vermiþtim.
Kaybetmek alnýma yazýlmýþ sanki
Olmadý bir tanem...
Hayat bana yalan söyledi.
Babanýn tayini çýkýp ta gittiðiniz o kýþ,
Yine pençe yaptýrmýþtýk ayakkabýlarýmýza,
Sana söyleyememiþtim ama, iþten ayrýlmýþtý babam,
Kapanmýþtý çalýþtýðý lokanta.
Senet zamanlarý daha bir çökerdi omuzlarý,
Ve akþam trenlerinin iþçi yorgunluðuyla
Daha bir uzardý raylar.
Sitemlerim bile eðlenmiþti hayata,
Öfkeli bir yanardað isyanlara uyanmýþtý,
Üstelik, üstelik sen de yoktun artýk,
Oysa, yalnýzca sen öpmüþtün gözlerimi,
Bir yaný hep eksik kalmýþ çocukluðumun.
Aslýnda her insan yenikti hayata,
Ve birazda küskün...
Son trende kaçýnca istasyondan,
Öyle kala kalýrdýk yorgun ve üzgün,
Kendime düþmanlýðým bu yüzden,
Hep kendime piþmanlýðým...
Þimdi her þeyim yarým,
Fotoðrafýnýn arkasýna ne yazdýðýmý bile çoktan unuttum.
Bir silâhým olsaydý, bir silâhým,
Yoksulluðu þakaðýndan,
Kaybetmeyi kalbinden,
Ve sensizliði alnýnýn tam ortasýndan vururdum.
Düzmece duygular harcým deðildi,
Uzak denizlerin fýrtýnasýydým,
Karlý daðlarýn kekliði...
Yoksuldum yoksul olmasýna ama onurluydum.
Þimdi ne sen varsýn, ne o eski sevdalar,
Olsun, üstüme devrilse de bu saðýr karanlýk,
Akþam olur þairlere gün doðar,
Bir kerecik söyle demiþtin, söyleyememiþtim hani
Ýþte þimdi söylüyorum:
Seni seviyorum.
Fatih Kýsaparmak
Alýntý ile Cevapla
